Desculpe que non me levante, senhora

Benvid@s amig@s a un blog que adopta unha óptica transgresora dende un pasotismo que non é tal.

Da medida das cousas

Ti dís: Galicia é ben pequena. Eu dígoche: Galicia é un mundo.
Do grandor do teu esprito depende de todo.

Si o teu pesar é fondo, a túa terra, pra tí, non terá cabo, nela estará o mundo.
Si o teu pensar se detén na codia das cousas, non digas tampuco: Galicia é ben pequena; és tí, que endexamáis poderás concebir nada grande.

terça-feira, 30 de março de 2010

A Hipocresía da xente....



Podédelo crer? "Idea de Hespaña de Castelao", con este tema empezou todo:
-D.G.P.: por eso a castelao fixeronlle o favor k ye tiñan k facer, x decir parvadas...
-T.T.T.: perdón??
-D.G.P.: tas perdonada.
-T.T.T.: que?? non che estaba pedindo perdón, senón que che pedía que me aclarases ese comentario.
-D.G.P.: esta moi claro creo eu non?
unha persoa komo castelao k en plena epoca sabendo o que ye ia pasar di tal barbaridade, para min non e ningun heroe mais bem unha especie de tonto masoca.
-T.T.T.: tonto masoca??
Pois eu creo que precisamente por iso é un heroe, porque non se quedou calado cando os demáis sí que o facía, e só por vivir nese réxime. Castelao non acantou e defendeu os seus ideais, defendeu o galego, defendeu a Galiza, e nesa Galiza entran os teus avós, os teus pais, os teus seres queridos: entras tí. El arriscouse para facer deste pedaciño enorme de terra un mundo mellor para ti e para todos nós.
Ti que farías? Calar e meterte na casa agardando a que todo pase? Pois entón agardarías sentado por algo que non chegaría nunca, porque tan só accións como as que fixo Castelao son as que cambian o mundo.
E Castelao non morreu asasinado polo réxime, senón por enfermidade aos 63 anos.
-D.G.P.: perdon castelao si achantou , xk el fuxiu e non se enfrentou as consecuencias k arrastraron os seus feitos, eso e como si eu ye escupo a un dirixente político nun ollo e logo me largo pa brasil!
x certo sei que morreu de enfermidade, k kdoou cego, e k truxeron o seu corpo para galicia pa enterralo aki...
-T.T.T.: si, marchou do país, pero non achantou. No exilio seguiu traballando para todos nós, sen esquecerse de Galiza. No exilio era no único lugar no que podía seguir coa súa labor e seguir publicando.
Pero xa vexo que se por ti fora, nin iso farías, e o de cuspirlle nun ollo a un político tampouco, aínda que despois "escapes", porque nin para iso teráis agallas.
-D.G.P.: si claro, tamen eu podo tirarlle pedras o veciño desda miña eira, pero entra na eira del a facelo si te atreves...
Pa min a unika k salva desa recua toda, e rosalia...
-T.T.T.: e entrou, e permaneceu nela ata os nosos días...
-D.G.P.: si, xa... permanece en ti, xk en min teño moi klaro k deso nada, eu falo galego non portugues adaptado...
-T.T.T.: que portugués adaptado nin que hostias!!!! Era o galego daquel entón, a normalizaciónnon empezou ata fai pouco, hai uns anos atrás.
E Rosaía, si, a primeira escritora qeu se atreveu, sendo muller, a escribir no noso idioma.
Unha excelente escritora, pero ao igual ca ti (eis!! igual igual non, a Rosalía non se lle pode rebaixar a tanto!), Rosalía non foi quen de ver as verdadeiras causas que obrigaban aos galegos a emigrar.....
Gran defensora do idioma e do pobo, pero nunca foi capaz de emprender medidas para
mellorar a situación.

ATENCIÓN!!: este "diálogo" é totalmente real!!!! (por desgracia, creo que nin tan sequera podería sair do maxín tremenda barbaridade). Se algún o dubida, os comentarios están no meu tablón do tuenti, á vista de todos. E o peor de todo: ahi non quedou a cousa........



INCRÍBLE

sábado, 20 de março de 2010

I Edición das Festas Trianais 2010

Bases do I Sertame Literario de relato bravú ¨Festas Trianais¨.

1. Poderán concorrer ao Sertame de relato bravú todas as persoas físicas que alghunha ves na súa vida dixeran: alghunha, ghato, rapás ou caghonoghlorio; de calquera nasionalidade, e cun único traballo en ghalegho que sexa inédito, encadrado no relato bravú... que xa sabemos que non está de moda, pero que tanto nos segue a ghustar.

2. A obra, cunha extensión non superior á cuartilla, presentarase sen cariñas de ningún tipo (véxase: ;) / ¬¬ / XD / :( ), sen risas enlatadas (hahaha / jajaja), con lema, utilisando o sistema de plica (isto último non é imprescindible... que xa sabemos que antes de dar o premio admitiremos xamóns).

3. Os traballos serán enviados a: brabusenu@gmail.com

4. O prazo de admisión de orixinais remata o 40 de maio (que é cando quitaremos o saio e lusiremos perna).

5. Establécese como único premio a discoghrafía completa de Herdeiros da Crus, e a posterior publicasión do relato neste noso blog.
O importe do premio estará suxeito á lexislación fiscal vixente.

6. O xurado terá todas as facultades para a decisión do premio, que poderá quedar deserto, e para a interpretación das bases. Estará composto por persoas de recoñecido prestixio no eido das letras galegas(comparables a CEF)e emitirá publicamente o seu veredicto cando nos... digo, lles dea a ghana.

7. Os traballos non premiados serán devoltos, previa solicitude, e os restantes destruídos.

8. O feito de concorrer ao Sertame implica achantar con todo o anterior.


Patrosinado por:
Somos do clube da Galega Corporation e Asosiasión nasional da rapa das bestas.

quarta-feira, 17 de março de 2010

A Filosofía do Plátano

Esbarei... Esbarei por vez primeira na miña vida... cunha monda de plátano.
Menuda labazada levei, na miña curta vida... e o peor de todo... que na larga vida que me queda vou esbarar moitas veces....

E pensei... (outra labazada máis) que a vida é como un plátano:


imaxina un neno... un neno chamado pola nai para vir a merendar...
o neno, feliz e cansado de tanto correr, chega a xunta da nai esperando a súa "merena". A nai téndelle un plátano cun zume de laranxa... e ahí está a primeira labazada: o plátano está sen espelicar (cachis!!!). Xa dende pequenos descubrimos que tarde ou cedo teremos que facer as cousas pola nosa conta.... Polo menos podería darlle o plátano aberto por arriba para non ter que facer forza, non?

Agora o neno está só ante o plátano... unha feroz loita como a vida mesma...


Crash!!! o plátano abreu... o neno goza da vida, xa nada se lle poderá resistir.
Espelica unha parte do plátano ata o final, logo outra, e por último... a derradeira labazada!!! o plátano está esmagado, todo un melanoma empeza a espandirse polo plátano...
Xa non se pode comer...
A derradeira lección da merenda.....

St Patrick´s Day!!!


Hoxe vestinme de verde.

terça-feira, 16 de março de 2010

এহানর মানুরে/নাগরিকরে ভারতীয় বুলতারা।

Definicións para poder ler Vanakkam Benvidas*:

1.
Sari/Saree: vestido tradicional usado por millóns de mulleres do Subcontinente indio.

2. Tika/Bindi: adorno tradicional das mulleres indias, orixinalmente tratábase dun pequeno punto vermello na fronte.

3. Igualdade: principio que recoñece a todos os cidadáns capacidade para os mesmos dereitos.

4. Liberdade: estado de quen non está preso.

* Vanakkam Benvidas
trátase dunha obra literaria na que conflúen diversas culturas.
Non temos por que vestir Sari, nin pintar na fronte un punto vermello para empaparnos da humidade cálida das palabras de Rokkiah, de Kutti Revathi ou de Malathi Maithri.
Anímovos a que leades, pola igualdade e liberdade.

(Máis información en www.implicadas.org)


P.D. Como sei que hai moita xente á que a literatura de autores con nome que non pode pronunciar in inglish piquinglish (por iso de que queda súper cool ler a Joyce) non lle importa tres carallos, ao mellor pícalles a curiosidade de coñecer o extraño caso da ¨masturbación como unha besta da noite¨ de Sukirtharani, que nos recorda á nosa Lupe Gómez (dende Os teus dedos na miña braga con regra xa non é o que era) ;)

segunda-feira, 15 de março de 2010

"Cántiga"

Ola a todos. Hoxe necesítovos para que me resolvades unha dúbida... unha dúbida existencial. Recordades "Cátinga" de Curros Enriquez??:

No xardín unha noite sentada
ó refrexo do branco luar,
unha nena choraba sen trégolas
os desdés dun ingrato galán.
I a coitada entre queixas decía:
"Xa no mundo non teño a ninguén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben"

Os seus ecos de malenconía
camiñaban nas alas do vento,
i o lamento
repetía:
"Vou morrer e non ven o meu ben"

Lonxe dela, de pé sobre a popa
dun aleve e negreiro vapor,
emigrado, camiño de América
vai o probe, infelís amador.

I ó mirar as xentís anduriñas
cara a terra que deixa cruzar
"Quen pudera dar volta -pensaba-,
quen pudera convosco voar!..."

Mais as aves i o buque fuxían
sin ouír seus amargos lamentos
sólo os ventos
repetían:
"¡Quen pudera convosco voar!"

Noites craras, de aromas e lúa
desde entón ¡que tristeza en vós hai
prós que viron chorar unha nena,
prós que viron un barco marchar!...

Dun amora celestial, verdadeiro,
quedou sólo de bágoas a proba,
unha cova
nun outeiro
i un cadavre no fondo do mar.



Agora ben: estes dous rapaces.... estaban namorados o un do outro? Porque sinceramente, eu creo que son dúas persoas cuxa conexión é simplemente a soidade, a pena e a morte, pero non o amor... Vós que pensades?????

sábado, 13 de março de 2010

ULISSES PERDE A GREVE!!!!!!

Às 9.00h da manha de onte, U.I. permanecia num bunker de azulejos verdes. Lá dentro, tinha como reféns a dez indivíduos cheios de chopes em veia, com fome.

U.I. non tinha piedade: obrigava à penultima fila (repleta de mulheres com o síndrome de Estocolmo que lhe dedicavam lânguidas olhadas) a emular a Chico Buarque e bailar ao Carlinhos Brown.

O seqüestrador tinha inveja (dor de cotovelo) dos seus colegas professores de Sâo Paulo, que saiam em passeata até a praça da Republica, no centro da cidade. E, quixo ele fazer algo grande também... O senhor U.I. converteu-se no criador duma nova crise social... U.I. foi o instigador do macabro fenômeno BBB (Big Brother Brasil) nas aulas da Galiza.


¨big brother brasil natalia scandal, no Youtube, nâo tem desperdício... mas as imaxens poderiam ferir a vossa psique de maneira irreversível¨

sexta-feira, 12 de março de 2010

Por que temos que estar mort@s para saír nos papeis?
Queremos que o epitafio sexa o que menos importe no panorama literario galego da actualidade, queremos que a literatura feminina deixe de ser entendida como literatura perfumada... Existe vida despois de Rosalía.