MATAR A SEDE COM ÁGUA SALGADA

¨A mulher cão era uma mulher velha que vivia numa casa sozinha com as galinhas, com os gatos, com os coelhos... Um dia ouviu uma voz de criança que diz- come-os! come-os!- E ela abriu a boca e comeu os animais todos¨.

Ultimamente o blog parece a ONU. Para que este cheiro a multiculturalidade que tira ¨patrás¨ non se vaia polo de agora, aquí chego eu da man de Paula Rego, unha pintora lisboeta afincada en Inglaterra, que cos seus berros feministas pretende chamar a atención dunha sociedade cada vez máis anestesiada. Comigo funcionoulle en canto vin a súa colección ¨Abortion¨, en canto palpei a dor dos seus cadros escuros cheos de sangue, de mulleres submisas e nenas parricidas porque teñen que selo.

A moza chinesa que observa ¨Dog woman¨ canda min dime que non lle gusta como laia a muller do debuxo (tampouco lle gustan os figos e prefire o Sporting ao Benfica). Á moza chinesa non lle gustaron os berros das bailarinas lesionadas nin o estrondo dun asalto de madrugada.

E é que con Paula Rego búscase máis alá da beleza estándar, porque quedar nese primeiro chanzo sería como tentar ¨matar a sede com água salgada¨ (1).

(1) Verso roubado a Miguel Torga do seu poema Súplica.