Un minuto piú tardi

Era a súa última noite en Florencia, mentres ceaban todos xuntos, ela desexa que aquel momento non fora o derradeiro... Unha cea entre pizzas con mel, con champiñóns, berenxena... entre ñoquis, lasagna, tagliarini... un auténtico manxar.

Antes de sair todos, a rapaza quixo ir sacar cartos para pagar a cea e de paso levar mañán cartos no avión, nunca se sabe, así, dirixiuse cara a esquina, onde sabía que había unha caixa de aforros. Ao sair, un camareiro, moreno, de ollos claros, acércaselle e dille: 'Ciao!'

Ela, ao sentir que a doce voz se dirixía a ela, deuse a volta e respondeulle. Tropezou inmediatamente cuns ollos claros, cun sonrriso amable: 'Come puoi essere così bella?'. Unha frase que se pode considerar superficial, pero non o foi en absoluto. Ela sorriulle.

Cinco minutos convertidos en un, 'Prende il mio numero di telefono, prego, e dame il tuo'. Intercambios de números, sen borrar o sorriso, só o dela, un pouco, ao pensar 'Mañan marcho...'

06:45 da máñan do seguinte día, ela espértase, sen facer ruido, os seus amigos todavía durmian... mellor, non habería despedidas..... Colle as maletas e marcha para a estación, para o aeroporto, rumbo a casa, non sen antes darlle unha "última" ollada á casa que deixa agora.

Son as 08:30, apunto de embarcar, mira o móbil, podería ter algunha chamada dos amigos, nada, pois é hora de apagalo. Cruza a pasaxe cara o avión, senta no seu asento, mira pola ventá, unha pequena e tímida bágoa escurrega pola súa meixela deixando atrás o seu propio carreiro.

As 15:27, por fin na casa. Esperando a que saian as súas maletas , sorrinte ao saber que ao outro lado está toda a súa familia agardando, acende o móbil.

Pipí, unha mensaxe: 'Alle 15.15 ti aspieto nell Ponte Vecchio per andare al mare'.

Mira a hora en que fóra enviado a mensaxe, ás 08:31.

Un minuto tarde.