Horóscopo da semana

Saxitario, o seu ascendente en Leo poñerá patas arriba o que tan ben parecía ter artellado.

Teña conta das súas orellas, sobre todo arredor do tres de decembro, data diabólica que simboliza o final da súa vida de sexo, drogas e rock&roll.

Brotaranlle responsabilidades de debaixo das pedras e non saberá facer outra cousa que afogar a crise dos 20 en alcol das feridas.

A alegría dos pasos cara adiante do galego do Bierzo, o ambiente efervescente dunha Compostela que sacude a alfombra vermella para cegar a flashes a Pilar López de Ayala, ou un Martin Sheen que fai o camiño e dá a volta ao colisionar co Playmobil... digo... co Papamóbil non serán motivos suficientes para apartala da súa única e descomunal fixación.

Terá pesadelos nos que é a protagonista do antes dun anuncio de Svenson, retrasará reloxos aumentando así a agonía a cada segundo restado, soñará con ouvir un clic en baixiño na clase das doce, e tentará chorar lembrándose da zapatilla da súa veciña de enfronte para non facelo por mor do que realmente lle anda na cabeza.

Asúmao, querida Saxitario, non son tempos de rexurdimento... Rosalía hoxe planta ¨higueritas¨ e vostede farase socia do Club del gourmet para que lle manden á casa un pack de Leffe tostada que beberá no seu sofá de coiro camel que terá medo de manchar co xeado de noces de macadamia.

Porén, de todo isto debe obter unha mensaxe positiva... dease de conta de que mil veces mellor é saír no horóscopo que nas esquelas.

Deste desbarre é culpable o que me impide ver máis canais que Localia e o Astrocanaltv, iso e a nosa crise compartida. Ademais, non todas as semanas a colaboradora activa do blog cambia de década...

... xa chocheo, que malas son as canas!

Pois iso, felicidades de parte do resto do equipazo, Tacada!

Onde está Rosalía?

Despois de moito protesarlle ao profesor de fonética porque nos mandaba ler a teoría en inglés, agora, por fin entendo as súas palabras: hai cousas que non se poden traducir. E é certo, as veces para traducir tes que sacrificar a verdadeira esencia do texto.

Hoxe, deume por ler algo sobre Rosalía de Castro, e non podedes imaxinar a miña cara cando atopei isto:

Adiós, ríos; adiós, fuentes.
adiós, riachos pequeños;
adiós, vista de mis ojos;
no sé cuando nos veremos.
Mi tierra, mi tierra,
tierra donde yo me crié,
huertita que quiero tanto,
higueritas que planté,
prados, ríos, arboledas,
pinares que mueve el viento,
pajaritos piadores,
casita de mi contento,.

Riachos pequeños?? Huertita que quiero tanto?? Higueritas que planté???  TST

Onde está a ternura e o cariño con que Rosalía escribiu estes versos? Onde está o reflexo da tristeza e da morriña do que vai deixar a súa terra?? ONDE ESTÁ ROSALÍA??

noches claras de luz de luna,
campanitas timbradoras,
de la iglesita del lugar,
moritas de los zarzales
que yo le daba a mi amor,
caminitos entre el maíz,
¡adiós, para siempre adiós! 

Creo que agora en diante vou ler os textos de fonética en inglés.

Mare dentro, mare dentro

senza peso nel fondo

dove si avvera il sogno.

Due volontà fanno avere un desiderio nell'incontro

il tuo sguardo, il mio sguardo

come un eco che ripete senza parole: più dentro, più dentro.

Fino al di là del tutto

attraverso il sangue e il midollo

Però sempre mi sveglio

e sempre voglio essere morto

per restare con la mia bocca

sempre preso nella rete dei tuoi capelli

Ramón Sampedro, traducido ao italiano

Todo sosténse na memoria

Hoxe, temos que engadir un novo epitafio. Sei que neste blog reivindicamos as memorias dos que aínda viven, pero a morte é algo impredicible, o que che fai cambiar, recapacitar.

Hoxe, o seu corpo xa non está con nós, pero ela segue nos nosos recordos, nos nosos pensamentos, lugares nos que xa nunca máis pode morrer. Esas broncas, esas clases, eses debuxos, eses ideais... ese todo que a caracterizaba, que formaba a súa personalidade, a súa forma de ser, da que deixou un anaquiño en todos nós.

Por ela, hoxe sei loitar polo que de verdade me importa, con frescura (a súa frescura) , sen medo (coa súa valentía)... por iso nunca se perderá.

Nestes días non podemos chorar, o ceo xa o fai por nós. Ela non o querería, tan só permitiría unha bágoa, mínima; despois de todo, a perdemos; pero o que temos que ter hoxe, é un gran sorriso, participou nas nósas vidas.

Para ti, Mimí (si eu, aínda que pareza mentira), deixo hoxe un poema "esquezido" xa, e que sen dúbida non o hei de olvidar xa nunca máis:

"Somos o que soñamos ser,

e ese soño non é tanto unha meta como unha enerxía.

Cada día é unha crisálida, cada día alumbra unha metamorfose.

Caemos, levantámonos, cada día a vida empeza de novo.

A vida é un acto de resistencia e de re-existencia,

vivimos, revivimos.

Pero todo sosténse na memoria.

Somos o que recordamos,

a memoria é o noso fogar nómada.

Como as plantas ou as aves emigrantes,

os recordos teñen a estratexia da luz.

Van cara adiante,

á maneira do remeiro que se despraza de espaldas para ver mellor.

Hai unha dor parecida á dor de moas,

á pérdida física,

e é perder algún recordo que queremos.

Esas fotos imprescindibles no álbum da vida.

Por iso hai unha melancolía que non atrapa,

senón que nutre a liberdade.

Nesa meláncolía,

como espuma nas olas,

álzanse os soños".

Manuel Rivas

Nova nova

Señoras e Señores, mozas e mozos, nenas e nenos....

Chegou á gran noticia que todos estábamos esperando.... (redobres de tambor....)

A noticia do ano, a noticia do século... non, mellor a noticia do milenio!!!!!

Despois de crecer e educarnos cos seus libros, cos seus recitais.... despois de toda a súa bibliografía, decidiron dar un paso máis, un paso máis no eido cultu

ral galego.

TODO É SILENCIO, a pesar de ser un libro con poucos días de vida, xa es

tá no cumio, no máis alto, pois en breves comenzaráse a gravar as súa

s escenas!!!!

Si si, o que escoitades, Manuel Rivas levará a súa última obra, por primeira vez, ao cinema!!!!

Polo de agora están adaptando o guión da novela, empezarán e

n breves a buscar paisaxes para as escenas en Brétema e tamén cos cástings; e así empezar a rodar a principios do ano que vén!!!

Que nervios.... que sairá desta??