Todo sosténse na memoria

Hoxe, temos que engadir un novo epitafio. Sei que neste blog reivindicamos as memorias dos que aínda viven, pero a morte é algo impredicible, o que che fai cambiar, recapacitar.

Hoxe, o seu corpo xa non está con nós, pero ela segue nos nosos recordos, nos nosos pensamentos, lugares nos que xa nunca máis pode morrer. Esas broncas, esas clases, eses debuxos, eses ideais... ese todo que a caracterizaba, que formaba a súa personalidade, a súa forma de ser, da que deixou un anaquiño en todos nós.

Por ela, hoxe sei loitar polo que de verdade me importa, con frescura (a súa frescura) , sen medo (coa súa valentía)... por iso nunca se perderá.

Nestes días non podemos chorar, o ceo xa o fai por nós. Ela non o querería, tan só permitiría unha bágoa, mínima; despois de todo, a perdemos; pero o que temos que ter hoxe, é un gran sorriso, participou nas nósas vidas.

Para ti, Mimí (si eu, aínda que pareza mentira), deixo hoxe un poema "esquezido" xa, e que sen dúbida non o hei de olvidar xa nunca máis:

"Somos o que soñamos ser,

e ese soño non é tanto unha meta como unha enerxía.

Cada día é unha crisálida, cada día alumbra unha metamorfose.

Caemos, levantámonos, cada día a vida empeza de novo.

A vida é un acto de resistencia e de re-existencia,

vivimos, revivimos.

Pero todo sosténse na memoria.

Somos o que recordamos,

a memoria é o noso fogar nómada.

Como as plantas ou as aves emigrantes,

os recordos teñen a estratexia da luz.

Van cara adiante,

á maneira do remeiro que se despraza de espaldas para ver mellor.

Hai unha dor parecida á dor de moas,

á pérdida física,

e é perder algún recordo que queremos.

Esas fotos imprescindibles no álbum da vida.

Por iso hai unha melancolía que non atrapa,

senón que nutre a liberdade.

Nesa meláncolía,

como espuma nas olas,

álzanse os soños".

Manuel Rivas