Todo foi un soño, decatouse ela cando se súpeto abriu os ollos o son do "pipi pipi" do espertador.
Ela, sen entender porqué, tiña unha sensación moi extraña: debecía por darlle unha aperta, por velo, por falar con el.
Realidade ou un simple soño¿?
Non podía ser verdade, el nunca a ignoraba, sempre estaba aí, todo tivo que ser un soño, repetíase ela unha e outra vez mentras camiñaba cara o baño coa intención de refrescar a cara.
Pasados uns minutos, ela abriu a porta, ía almorzar, e un voz: Bos días, e o corazón latexando a mil, a pel de galiña, os pelos crechos e un calafrío, ola!
--------------------------------------------------------------
Despois dese almorzo no que ela lle contara aquel soño, el palideceu, cría pensar ela, unha esperanza retida durate horas, horas longas e extresantes nas que ela soñaba con esa aperta.
Pero porqué¿?
Se todo fora un soño, porqué esa necesidade estraña daquela aperta, habían ser mimos, repetia a súa cabeza afabada.
Chegou o momento. Cando todo parecía que ía rematar, el comezou a interpretar o papel que facía no soño dela. Ignorouna novamente, e so unha voz e unha freta: ei, que tal ¿?
As bágoas nos ollos, a carraxe por dentro e unha necesidade horripilante de liscar correndo, pero non ó fixo, porque ela sempre lle daba opotunidade o haber.
----------------------------------------------------------------------------------
Despois daquel xantar fustrante ela volveu chorar, e volveu berrar, e coma sempre volveuse refuxiar nos brazos sempre amables de Iria. Grazas, quería berrarlle.
Neses intres de dor e carraxe unha voz; era el. Ela, limpando as bágoas saíu as carreiras, aperta aperta, dame unha aperta, berreba o seu subconscinente. Pero NON, veño agora, foi todo o que escoitou.
E outra vez bágoas, penas...porque¿?
Sen que pasaran cinco minutos outra vez aquela voz, outra vez ilusión, aperta aperta, dame unha aperta, seguía berrando o subconsciente, pero outra vez NON.
Un bico, iso foi todo, e unha palabra rápida: falamos.
Nese intre, a serea do tren, el foise.
O espertador sempre che fai crer que todo foi un soño, devólvete a unha falsa cruda realidade. E é polo noso inherente pesimismo humano que nós cremos que esa falsa cruda realidade é máis palpable que aquela outra dos soños.
ResponderExcluirEu quero crer na túa mensaxe optimista, que atopo agochada baixo o teu natural pesimismo humano. (Equivócome?)
Gustoume como xogaches co maldito concepto ¨tempo¨ (que me fai andar ás présas todo o santo día), falando do espertador que sempre está presente ao longo da lectura (polo menos para min) e chegando á fugacidade final.
Non sei se atinei ao interpretar a túa ¨saga¨ desta maneira, non sei se foi así como ti a concibiches... ti dirás!! :)
Pois acertaches de pleno!
ResponderExcluirA miña "saga" como ti dis foi escrita o longo dunha semana...e intentei darlle ese enfoqe...q se vise o tempo reflexado.
Alegrome q che gustese!
:)