Mala herba nunca morre

Es o suficientemente vell@ para que Alexandre de Fisterra (inventor do futbolín) che saiba a Petit Suisse e a porco bravo?

Se é así de seguro que soltas un aturuxo ao saber que Xurxo Souto ao terceiro día resucitou de entre os mortos e cruzou a ponte da Pasaxe coa tropa da tralla ao completo... Si, os Diplomáticos de Montealto resurxen das súas cinzas cuns aniños máis enriba para que brinquemos no festival Reperkusión de Allariz (onde tocarán xunto con Jarbanzo Negro).

Dende aquí agardamos que volvan para quedarse e... larga vida ao rock&roll!

MATAR A SEDE COM ÁGUA SALGADA

¨A mulher cão era uma mulher velha que vivia numa casa sozinha com as galinhas, com os gatos, com os coelhos... Um dia ouviu uma voz de criança que diz- come-os! come-os!- E ela abriu a boca e comeu os animais todos¨.

Ultimamente o blog parece a ONU. Para que este cheiro a multiculturalidade que tira ¨patrás¨ non se vaia polo de agora, aquí chego eu da man de Paula Rego, unha pintora lisboeta afincada en Inglaterra, que cos seus berros feministas pretende chamar a atención dunha sociedade cada vez máis anestesiada. Comigo funcionoulle en canto vin a súa colección ¨Abortion¨, en canto palpei a dor dos seus cadros escuros cheos de sangue, de mulleres submisas e nenas parricidas porque teñen que selo.

A moza chinesa que observa ¨Dog woman¨ canda min dime que non lle gusta como laia a muller do debuxo (tampouco lle gustan os figos e prefire o Sporting ao Benfica). Á moza chinesa non lle gustaron os berros das bailarinas lesionadas nin o estrondo dun asalto de madrugada.

E é que con Paula Rego búscase máis alá da beleza estándar, porque quedar nese primeiro chanzo sería como tentar ¨matar a sede com água salgada¨ (1).

(1) Verso roubado a Miguel Torga do seu poema Súplica.

Dame tre parole

Doppo due settimane a Firenze.... volvo á rutina de todos os días en Pontevedra.

Pisa, Lucca, Piazza de Santa Maria Novella, birra Azurro.... cada día que pasa afástame máis deses momentos que aínda sinto preto de min.

Pero agora toca vivir outra realidade, volver a empezar de cero. Santiago.

Aínda que non é Florencia, algo é algo.

Mi mancheranno il mio fratello, la mia bambolina e il mio ragazzo, pero a partir de agora levarei no meu Mp3 a nosa banda sonora florentina:

A Función, 11 e 12

Vacacións; desgraciadas vacacións.
So dous días de vacaións e ela xa debecía por que remataran, quería unha aperta.
Que pasará despois das vacacións¿?
Aperta, aperta, quero unha aperta, berra a súa alma!
-------------------------------------------------------------------------------------
E as horas facíanse eternas.
Ela, unha e outra vez miraba o tuenti, o móbil...pero nada, non había novidades...haberiaas no resto da semana¿?
Quen sabe¿? quen¿?....el, porsuposto!
E os animo seguían dacaendo, ela so facía chorar. Non tiñas ganas de facer nada, doíalle a cabeza todo o día, contestaba mal, precisaba mimos e non os tiña...porfavor, dime algo!

A Función 8, 9 e 10

Todo foi un soño, decatouse ela cando se súpeto abriu os ollos o son do "pipi pipi" do espertador.
Ela, sen entender porqué, tiña unha sensación moi extraña: debecía por darlle unha aperta, por velo, por falar con el.
Realidade ou un simple soño¿?
Non podía ser verdade, el nunca a ignoraba, sempre estaba aí, todo tivo que ser un soño, repetíase ela unha e outra vez mentras camiñaba cara o baño coa intención de refrescar a cara.
Pasados uns minutos, ela abriu a porta, ía almorzar, e un voz: Bos días, e o corazón latexando a mil, a pel de galiña, os pelos crechos e un calafrío, ola!
--------------------------------------------------------------
Despois dese almorzo no que ela lle contara aquel soño, el palideceu, cría pensar ela, unha esperanza retida durate horas, horas longas e extresantes nas que ela soñaba con esa aperta.
Pero porqué¿?
Se todo fora un soño, porqué esa necesidade estraña daquela aperta, habían ser mimos, repetia a súa cabeza afabada.
Chegou o momento. Cando todo parecía que ía rematar, el comezou a interpretar o papel que facía no soño dela. Ignorouna novamente, e so unha voz e unha freta: ei, que tal ¿?
As bágoas nos ollos, a carraxe por dentro e unha necesidade horripilante de liscar correndo, pero non ó fixo, porque ela sempre lle daba opotunidade o haber.
----------------------------------------------------------------------------------
Despois daquel xantar fustrante ela volveu chorar, e volveu berrar, e coma sempre volveuse refuxiar nos brazos sempre amables de Iria. Grazas, quería berrarlle.
Neses intres de dor e carraxe unha voz; era el. Ela, limpando as bágoas saíu as carreiras, aperta aperta, dame unha aperta, berreba o seu subconscinente. Pero NON, veño agora, foi todo o que escoitou.
E outra vez bágoas, penas...porque¿?
Sen que pasaran cinco minutos outra vez aquela voz, outra vez ilusión, aperta aperta, dame unha aperta, seguía berrando o subconsciente, pero outra vez NON.
Un bico, iso foi todo, e unha palabra rápida: falamos.
Nese intre, a serea do tren, el foise.

Un minuto piú tardi

Era a súa última noite en Florencia, mentres ceaban todos xuntos, ela desexa que aquel momento non fora o derradeiro... Unha cea entre pizzas con mel, con champiñóns, berenxena... entre ñoquis, lasagna, tagliarini... un auténtico manxar.

Antes de sair todos, a rapaza quixo ir sacar cartos para pagar a cea e de paso levar mañán cartos no avión, nunca se sabe, así, dirixiuse cara a esquina, onde sabía que había unha caixa de aforros. Ao sair, un camareiro, moreno, de ollos claros, acércaselle e dille: 'Ciao!'

Ela, ao sentir que a doce voz se dirixía a ela, deuse a volta e respondeulle. Tropezou inmediatamente cuns ollos claros, cun sonrriso amable: 'Come puoi essere così bella?'. Unha frase que se pode considerar superficial, pero non o foi en absoluto. Ela sorriulle.

Cinco minutos convertidos en un, 'Prende il mio numero di telefono, prego, e dame il tuo'. Intercambios de números, sen borrar o sorriso, só o dela, un pouco, ao pensar 'Mañan marcho...'

06:45 da máñan do seguinte día, ela espértase, sen facer ruido, os seus amigos todavía durmian... mellor, non habería despedidas..... Colle as maletas e marcha para a estación, para o aeroporto, rumbo a casa, non sen antes darlle unha "última" ollada á casa que deixa agora.

Son as 08:30, apunto de embarcar, mira o móbil, podería ter algunha chamada dos amigos, nada, pois é hora de apagalo. Cruza a pasaxe cara o avión, senta no seu asento, mira pola ventá, unha pequena e tímida bágoa escurrega pola súa meixela deixando atrás o seu propio carreiro.

As 15:27, por fin na casa. Esperando a que saian as súas maletas , sorrinte ao saber que ao outro lado está toda a súa familia agardando, acende o móbil.

Pipí, unha mensaxe: 'Alle 15.15 ti aspieto nell Ponte Vecchio per andare al mare'.

Mira a hora en que fóra enviado a mensaxe, ás 08:31.

Un minuto tarde.