Nunca pensei que os meus coñecementos sobre Castelao me axudase a entablar unha conversa como a que tiven o outro día. E claro, non podería suceder noutro sitio que non fora no Café Moderno (lugar de reunión de personaxes célebres como Castelao, Bóveda...).
Estaba eu sentada na miña mesa de sempre, tomando a miña auga gaseada naturalmente e lendo Made in Galiza de Séchu Sende, cando nun segundo, e sen imaxinalo, chegou aos meus oídos o nome de Castelao, dunha forma vigorosa e audible. Xa me quedou a mosca detrás da orella. A sitaución era a que segue: un matrimonio, na mesa contigua coa que compartía o asento empotrado á parede, e un apuesto camareiro.
Cando levantei a mirada do anuncio "Como aprender galego a curto plazo" a través dun método de hipnose, vin ao señor do matrimonio preguntándolle ao camareiro se aquel café era no que se reunía Castelao nos seus tempos bos, e se todo o que alí había era orixinal. O camareiro, orgullosa estou del, explicoulle todo o que o señor quería saber sobre aquel lugar e da persoa de Castelao como cliente asíduo daquel lugar.
Eu quedei cun gran sorriso na cara.
Cinco minutos despois, non puiden evitar a tentación de esbirrar, así que, antes de que ocurrira tremenda catástrofe, busquei no meu bolso un "clinex", cando escoito unha voz: Tú aqui no cuadras mucho.
E eu, levantei a cabeza cunha expresión de: "Perdoa????", "Haber, no me entiendas mal, pero todos los que están aquí, por decirlo de alguna manera, xa tenemos surcos en la cara". Resultou ser o meu veciño que antes lle preguntara ao camareiro. Como falaba castelán e preguntaba sobre o Café, pensei que viña de fóra. Comenzamos a falar, e díxome que en realidade era de Rianxo, vivían en Ferrol ,e que lamentablemente eran castelanfalantes. Cando soubo a miña "profesíon" (comer o sandwich mixto na cafetería de Filoloxía), dime: "a bueno, pues entonces te hablaré en galego, que despois de todo é a miña lingua e tamén me gusta". Na media hora que estiven con el, contoume que lle encantaba todo o que tiña que ver con Castelao, e non digamos xa con Rosalía (participou nas tertulias que houbo na casa da Nosa Galega, na que estivera tantas veces que perdera a conta, e que polo menos sabía uns trinta ou cuarenta poemas dela, e aínda por riba preguntoulle á muller para confirmalo).
Eu seguía sorrindo, pero xa era u
n sonrriso a medias.Trinta ou cuarenta poemas de Rosalía de Castro de memoria: lástima que só usara o seu idioma cando pronuncia as palabras saídas dos beizos da nosa Muller.
